– de laatste snik voor het avontuur –
Waarom spelen wij vrouwen alles?
Waarom kunnen wij het spelen in gezelschap nooit loslaten? Waarom altijd dat doen alsof? Alsof we efficiënt zijn, alsof we zorgend en verzorgend zijn, alsof we liefhebben, alsof we gelukkig zijn, alsof, alsof, alsof.
Doen we het uit bescherming?
Verbergen we zo onze kwetsbaarheid? Is het ons antidotum tegen falen?
Is het vanwege onze angst ontmaskerd te worden?
Is het om onze twijfel te bedaren?
Biedt het ons de zekerheid die we ontberen?
Spelen wij onze fantasie, onze dromen?
Graven we ons in tegen … ja, tegen wat? Tegen het onontkoombare, tegen het onvermijdelijke, tegen de rol van de zon, tegen de eenzaamheid?
De hysterie ligt altijd op de loer. De situatie niet meer in eigen handen te hebben. Niet meer te weten welke kant te kiezen. De hysterie als uitlaatklep, de noodzakelijke uitlaatklep; maar we willen het gebruik zo lang mogelijk uitstellen.
Depressie is minder erg en veel meer geaccepteerd. ‘Oh, waar moet het met ons heen?’
Spelen tot de laatste druppel, spelen tot het eind? De laatste snik? Is dat ons lot?
‘Beam me up, Scotty?’ 1
Maar weet je het zeker? Je investering in je spelen, in je status, in je imago, in je masker, in je geheim, is ongekend groot.
Is de sluimerende paniek, de toenemende spanning, misschien wel de druk van je zelf, groot genoeg om rechtsomkeert te maken, de boel open te gooien, opnieuw te beginnen, jezelf te bevrijden uit de dwang van het spel?
Je lijkt alleen te staan. Je hebt zoveel te verliezen en je weet niet wat er voor in de plaats komt. Heb ik zoveel moed? Zoveel kracht de juiste keuze te maken? Kan ik zoveel vertrouwen in mijn zelf hebben?
Als ik nu dezelfde energie, dezelfde wilskracht, dezelfde alertheid in de ontdekking van mijn innerlijk steek als ik in mijn spel heb gestopt, dan moet het toch goed komen?
Het avontuur naar het innerlijk is onweerstaanbaar als je het toe laat.
1. Tv serie: Star Trek (1966).