– wij zijn de scheppers en verantwoordelijk voor onze schepping –
Wij vrouwen hebben iets speciaals, iets wat mannen vreemd is. Wij zijn schijnbaar geobsedeerd door falen. Falen zit hoog in onze spanningsboog. Waarom toch altijd die gedachten over falen, die angst te falen? Snap jij het? Alsof we met falen in ons bloed geboren zijn en het op één of ander moment in ons leven naar boven komt en nooit meer weggaat.
Is het omdat we ons zo verantwoordelijk voelen? Dat we daarom zo angstig zijn voor wat er kan gebeuren? Of is het omdat we ons zo verbonden voelen? Verbonden met alles om ons heen. Dat wij die verbondenheid niet los kunnen laten? Dat wij falen associëren met het verlies aan verbondenheid?
Of is het de combinatie verantwoordelijkheid en verbondenheid? Voelen wij ons zo verantwoordelijk met alles waarmee we verbonden zijn dat wij elke fout zien als onze fout? Dat wij alles van onze geliefden persoonlijk nemen? Dat wij door onze empathie alles als in ons zelf voelen, alles als in ons zelf meemaken?
Is het falen van onze geliefden ons falen? Is het dat wij het niet anders kunnen zien, niet anders kunnen voelen dan ons eigen falen? Nemen we alles op onze eigen schouders om de ander te bevrijden van zijn schuld? Zijn schuld is onze schuld? Kunnen wij de schuld overnemen? ‘We moeten dat toch doen?’
Oh, wat hebben we toch die schouder nodig. Die schouder om uit te huilen, die schouder om even rust te hebben, om even alles te vergeten. Want dadelijk, morgen voel je alles weer rusten op jouw schouders. We kunnen er ook zo moeilijk over praten. Hij kan luisteren, maar hij kan het niet begrijpen, invoelen, meevoelen. Hij komt met oplossingen die geen oplossingen zijn, hoe hard je er ook in wilt geloven.
Nee, een oplossing hebben we nog niet gevonden. Het is ook zo verwarrend. Je wil wel loslaten, maar niets in je wil het. Je geeft je leven en opeens is het niet meer nodig? Als je los wilt laten komt direct de schuld weer boven drijven. Ik kan toch geen goede moeder, geen goede vrouw zijn als ik mijn geliefden loslaat?
Vrij laten wordt het ook genoemd. Hoe kun je nog iets betekenen als je vrij laat? Hoe kun je nog zorgen? Als ik het niet doe, wat dan?
Wij scheppen leven, wij zijn de scheppers. Wij zijn dan toch ook de verantwoordelijken? Als wij niet verantwoordelijk zijn, verant- woordelijk blijven, wie zorgt er dan voor dat het goed gaat, goed blijft gaan?
We houden alles in de gaten, we beschermen – soms tot in het absurde -, we controleren en als het moet manipuleren we. We willen zekerheid.
En als het toch fout gaat, wat doen we dan?
Dan, dan nemen we de schuld op ons, dan is de oorzaak ons falen. Met onze schuld, door de schuld op ons te nemen, proberen we de ander vrij te pleiten? Hebben wij bij alles een variant van de Prins op het Witte Paard gemaakt? Een fantasie, een droom van perfectie en harmonie? Onze droom, onze fantasie klopt, alleen wij, de verantwoordelijken, hebben gefaald, zijn schuldig. Altijd weer Dobby 1
Is er dan geen oplossing? Is perfectie en harmonie onhaalbaar, onbereikbaar, onvervulbaar, onwerkelijk, een leugen?
Kan de Ware Vrouw de oplossing zien, voelen, begrijpen? Kent zij de uitweg om het moeras van falen en schuld te verlaten? Hoe staat de Ware Vrouw hierin? Kent zij de fout die we maken, die we herhalen en niet zien?
Zij, zij heeft een nieuwe positie ontdekt. Zij heeft zich losgemaakt van haar opgetuigde kerstboom, zij heeft zich kunnen ontworstelen uit de greep van de constructie ‘ik’ en is gaan voelen, ervaren wat het is je zelf te zijn, je innerlijk zelf. En daar, in haar innerlijk, ontdekte ze het geheim dat iedereen uniek is, zelfstandig en onvervaard. Ook haar kind, ook haar man.
En daar vond ze haar nieuwe positie, een positie niet afhankelijk tegenover de man, maar onafhankelijk naast de (ware) man. Niet onlosmakelijk verbonden met haar kind, maar de verzekering van vrijheid voor het (ware) kind.
Is die nieuwe positie de ware positie die de fout buiten sluit?
Geeft je innerlijk zelf vinden en ervaren het ware inzicht? De visie dat iedereen om je heen zijn innerlijk zelf kan vinden en dat vrijheid geven de sleutel is, niet falen en schuldig voelen?
Vrijheid fouten te maken, vrijheid door vallen en opstaan te leren, vrijheid de kortste weg te nemen via excessen, vrijheid je zelf te ontdekken en uiteindelijk de spirituele vrijheid van het innerlijk zelf, je ware ik? 2
- Harry Potter: boek en film – Dobby die zich voortdurend op het hoofd slaat met een plank om te laten zien dat hij de schuld is van alles.
↩︎ - Vrijheid is de sleutel tot ons zelf, ons innerlijk zelf. Vrijheid is de sleutel tot alles in ons leven, tot ons zijn. Zonder innerlijke vrijheid blijven we gevangenen van onze vaste denkbeelden en zienswijzen, onze vooroordelen, onze wensen en verlangens, onze gewoonten, waaruit onze constructie ‘ik’ is opgebouwd. De constructie die we ‘ik’ noemen en die onze naam draagt en die we spelen. ↩︎