– uw naam is vrouw –
We blijven hangen in onze drukte, in onze spanningen, onze zorgen, onze race naar…. ja, waar naar toe eigenlijk?
Komen we ooit aan? Of is het gewoon doorbijten tot de volgende vakantie (‘Oh, goed dat je het zegt, we moeten wel boeken voordat het vol zit, vorige keer was het toch wat minder daardoor’).
Als we maar blijven zorgen is het wel goed toch?
Of steken we ons kopje in het zand, is het één grote vlucht de drukte in? ‘Stil nou, hou op nou, ik kan mezelf niet eens horen denken’.
Is zorgen ons enige ideaal? Door te zorgen vergeten we, kunnen we vergeten wie we zijn?
Wat is dat toch met ons? Waarom kunnen we niet wakker worden uit die constante drang tot zorg, tot zorgen?
Kunnen we ons zelf niet een keer recht in het gezicht kijken? Kunnen we niet een keer tot ons zelf komen? Waarom die twijfel, waardoor die twijfel, die vertwijfelende onzekerheid, die knagende angst te falen, gefaald te hebben?
Waar kunnen we het antwoord vinden, een antwoord, alle antwoorden?
In de mannenwereld hebben ze op alles een antwoord, een verstandelijk antwoord, een rationeel antwoord, een logisch antwoord, een mentaal antwoord.
Alsof verstand en gevoel hetzelfde is. Wat een ontmaskering! Ze sluiten zich af, doen alsof de wereld van gevoel en intuïtie geen plaats heeft in de wereld van hun logica, en onder soft en hysterie valt.
De ontkenning, ze begrijpen niet dat die ontkenning de oorzaak is dat zij ons nooit zullen begrijpen. Het is een verblindende logica. Wat is er logisch aan om de wereld van denken af te sluiten van de wereld van gevoel? Gevoel is alleen vrouwelijk en daarom onnodig om te bestuderen, te onderzoeken?
Snappen de mannen niet dat wij daardoor het rijk voor ons alleen hebben? We laten ze ronddwalen in die waan?
De antwoorden kunnen we niet vinden in de quasi-serieuze wereld van de mannenlogica, het mannen denken. Zij brengen ons alleen maar meer aan het twijfelen over onszelf. De antwoorden liggen in ons gevoel, ons gevoel over ons zelf.
We weten niets zeker. We spelen toneel. En al zo lang dat we het zicht op ons zelf verloren hebben. Wat spelen we en wanneer zijn we ons zelf? ‘Ik weet het echt niet meer.’
We gebruiken zoveel subtiele technieken om onze zin te krijgen dat we niet meer weten hoe je zonder bent.
We kunnen zelden of nooit de waarheid spreken waardoor we bijna vergeten wat waarheid is. Hoe kun je nog wijs worden in zo’n brij?
Hoe kun je controle vinden onder zulke omstandigheden? Geen wonder dat hysterie af en toe het feest komt verstoren. Geen wonder dat twijfel en onzekerheid zo diep geworteld zit.
Dus die antwoorden kunnen we vergeten, op onze buik schrijven? Zijn de dilemma’s te groot om op te lossen?
De nacht is het donkerst voor de dageraad. Is het erg genoeg geweest, is de tijd gekomen dat we het echt willen oplossen? Wat hebben we er voor over om dit op te lossen? Wat is de prijs? Wat verliezen we? Hebben we iets te verliezen?
Is het mogelijk te stoppen met toneelspelen, manipuleren, liegen? Want met deze strategieën kan er geen eind komen aan onze twijfel en onzekerheid. Daar helpt geen moedertje lief bij.
Als we weten dat we toneelspelen, manipuleren en liegen is dan de zoektocht ten einde? We weten, dan? We hoeven alleen ervoor te kiezen het te stoppen?
Stel nu dat we ermee stoppen. Wat houden we dan over?
Of komt er iets voor in de plaats?
Is het geheim dat onder dat toneelspelen, die manipulatie en al dat gelieg, er iets zit dat onaangetast is, dat oorspronkelijk is, zonder schade? Dat moet toch? Anders is alles toch verloren? Is de twijfel, de onzekerheid een dekmantel? Moeten we genoeg willen, genoeg wensen, genoeg verlangen om de schat te kunnen vinden? Is die schat wat we ons innerlijk noemen? Is dat wat we verloren hebben? Is dat wat we terug kunnen vinden? Ligt daar de oplossing?
Ons geluk is dat alles een constructie is die wij over de jaren hebben gebouwd, verbouwd, soms herbouwd – een constructie waarin je geloof zit, waar je trots op bent, waar je ongelofelijk je best voor hebt gedaan… maar die niet meer is dan een constructie, iets kunstmatigs, iets dat functioneert en waarover je controle hebt. Nou ja controle, vaak lijkt het gebrek aan controle.
Die constructie ben jij niet, die constructie is de constructie die je ‘ik’ noemt. Die je hebt opgebouwd om in je omgeving te kunnen functioneren. Een constructie die je hebt gebouwd onder toezicht van je ouders, je familie, de buurt, de school, je vrienden en vriendinnen, van boeken, van radio en televisie, van kranten, van je dromen, je fantasie. Allemaal om te kunnen functioneren als mens, als vrouw in de samenleving. De constructie van de samenleving?
En nu, is nu de tijd aangebroken dat het niet genoeg meer is? Die constructie lijkt gebouwd met twijfel op onzekerheid. Als je eerlijk bent is het gewoon niks toch? Die constructie kun je ook weer afbreken, in de steek laten. Jij bent alles wat er over blijft als de constructie weg is. De fout zit in de constructie, niet in jou!
Er wordt gezegd dat de mens in zonde geboren is, maar dat is een fabeltje om je klein te houden, onmachtig en gekluisterd aan het lot. Wiens lot eigenlijk? 1
Je bent geboren zonder constructie. Maar hoe zit dat met die genen dan? Ik heb toch van mijn ouders van alles geërfd? Is dat ook een constructie? Zijn de genen de basis voor de constructie?
- Wat is het lot? En wat is ons lot eigenlijk? Hangt er een lot boven ons leven? Een vastgelegd lot? En wie bepaalt ons lot dan? Is het het lot van God dat ons toebedeeld is? En waarvan is ons lot dan afhankelijk? Weet iemand dat?
Of is het alleen een woord voor als er iets onherroepelijks in ons leven gebeurd? En we geen idee hebben waarom het is gebeurd? Als we het gebeuren als onverklaarbaar ervaren? Dan benoemen we het maar als ‘ons lot’?
Onze vraag is: heeft een Ware Vrouw ook een lot? Of was haar lot om onvoorkoombaar een Ware Vrouw te worden? Kan het zijn dat alles vervalt als je de Ware Vrouw waar je toe voorbestemd was, bent geworden? Kan je dan nog iets onbekends overkomen, dat negatief uitwerkt?
Wij denken van niet, want een Ware Vrouw is immuun voor het slachtofferschap. Een Ware Vrouw is in harmonie met alles. ↩︎