– onze beste vriendin omarmen –
Hoe kunnen we eenzaam zijn als we met zovelen zijn? Hoe kunnen we vereenzamen in zo’n drukke wereld? Waar is die eenzaamheid een afspiegeling van?
Waarom kunnen we niet zomaar contact maken? Waarom is dat zo moeilijk, zo onmogelijk lijkt het soms wel? Contact, uitwisseling is toch waar alles om draait in het leven? We gaan dood zonder contact.
Is het omdat we verlegen zijn, bang voor wat er gebeurt als we het proberen? Omdat we onzeker zijn, over alles twijfelen en vooral over onszelf? Zijn we misschien te gevoelig? Te angstig?
Is het de afschuw om afgewezen te worden? Een blauwtje te lopen? De angst voor kritiek? Willen we de pijn ontlopen, de pijn die we kennen van vroeger, de pijn die altijd op de loer ligt – als herinnering?
Ja, ontlopen daar zijn we goed in. We willen zoveel ontlopen om niet opnieuw geconfronteerd te worden met pijn, met schaamte, met vernedering, met gelach, met gemene trucjes, met herinneringen, met zoveel wat niet afgemaakt is, met fouten die je niet verwerkt hebt, niet verteld hebt, met gebeurtenissen en plekken. Zo ontzettend veel.
Ontlopen, altijd weer blijven ontlopen. Maar waar gaan we dan naar toe? ‘Maakt niet uit, alles is goed als we de confrontatie maar uit de weg kunnen gaan’.
Maar dat lijkt op vluchten! ‘Het kan me niet schelen hoe je het noemt, maar mij krijg je niet zo ver’. Hoe ver wat? ‘Niet zo ver dat ik weer moet ervaren’. ‘Ik wil weg van hier’.
We zijn niet voor rede vatbaar als we willen vluchten, dingen willen ontlopen.
En al die pijn blijft zitten, samen met al die angst, die onzekerheid, die twijfel en al die gedachtes en al die redeneringen die we nodig hebben om het allemaal in toom te houden.
Die vlucht, als je er eens anders naar kijkt, is een vlucht van al die dingen buiten, maar ook een vlucht van al die dingen binnen in je zelf. Je vlucht ook weg van dingen in jezelf, van je zelf.
Zonder het te willen laat je jezelf in de steek – zou je kunnen zeggen. Iemand in de steek laten die jou nodig heeft is erg, vinden we allemaal – zelfs verschrikkelijk. Maar is je zelf in de steek laten niet veel erger? Wie kan voor jou zorgen als je het zelf niet bent, als je er zelf niet bent?
Is die eenzaamheid niet ook veroorzaakt omdat we ons zelf in de steek hebben gelaten, door zoveel uit de weg te gaan, vervelende dingen te ontlopen, weg te vluchten van wat ons pijn doet? 1
Is de eerste stap in de oplossing van eenzaamheid niet het omarmen van je zelf? Je zelf te ontvangen met alle pijn en alle angst die er in je zit?
We moeten er altijd zijn voor ons zelf. Alles kunnen we overwinnen als we ons zelf kunnen zijn. Niet die opgetuigde kerstboom, niet dat vergankelijke uiterlijk, niet dat status balletje, niet dat opgeblazen gelijk, niet dat vluchtende meisje, niet die ongelukkige vrouw, niet die eenzame, nee ons zelf. 2
Wij zijn, wij horen de beste vriendin van ons zelf te zijn.
Wij kunnen als de Fenix uit onze as van de kerstboom opstaan als een innerlijk Ware Vrouw. Als wij dat willen!
Voetnoten van nu:
- Wat is er moeilijker dan contact maken met ons innerlijk, ons ware zelf? We zijn in de val getrapt van de cultuur, van de maatschappij en zijn geworden wat die wilden dat we zouden worden en zijn. We hadden zelf weinig te willen, weinig in te brengen als gevangene van de sociale controle waar iedereen elkaar napraat. Meelopen is het devies en vooral niet anders zijn. We zijn een maaksel geworden met zovele maskers, verzand in een constructie die we als gelijk aan onszelf zijn gaan beschouwen. Waar zijn we zelf gebleven? Bestaan we wel buiten onze constructie?
Ieder zijn vingerafdrukken zijn uniek, ieders iris is uniek, er is geen lichaam hetzelfde en toch moeten we allemaal binnen de perken hetzelfde doen en zijn. In wat, bij wat, worden we behandeld als uniek, de unieke persoon die we zijn? Hoe wil je dat je als uniek gezien wordt en niet behandeld als een eenheidsworst?
Maken we wel een kans om te ontsnappen en onze eigen weg te gaan?
↩︎ - Ons zelf zijn. Wat en wie is ons echte zelf, ons ware zelf? Alleen als we aannemen dat dit leven niet ons enige leven is en we eerdere levens hebben geleefd, kunnen we begrijpen dat er een waar zelf moet zijn. Elk leven is dan een stap in onze evolutie om onze ziel (uit het eerste hoofdstuk) terug te vinden. Die ziel is ons ware zelf. We worden ermee geboren maar al heel snel wordt onze ziel overwoekerd en neemt de constructie in aanbouw ons leven over. Een ik in aanbouw gevormd door de expressie van genen van onze ouders, gevormd door opvoeding, door onderwijs en alles wat er dagelijks gebeurt in ons leven. Onze ziel, ons ware zelf, blijft noodzakelijkerwijs ver weg op de achtergrond en is diep in onszelf aanwezig. Ons leven vrij maken van onze constructie is de eerste noodzakelijk stap om bewust te kunnen worden van het innerlijk van ons ware zelf. Ons boek beschrijft de avontuurlijke reis naar ons innerlijk. ↩︎