Direct is er een enorme drukte in me. Ik voel alles in me trillen. Alsof ik het epicentrum van een aardbeving ben. Mijn focus lijkt zich alle kanten op te spreiden. Alsof ik besta uit allerlei zenuwbanen die zich om en in mij bevinden, en de focus ligt op elke baan en elk punt binnen die baan, tegelijkertijd. Het is alsof ik overal de controle moet houden, alles in de gaten moet houden, zodat er niets verkeerds zou gebeuren. Alsof je alle huizen in een stad zou moeten redden van een aardbeving, in je eentje en op hetzelfde moment. Het lijkt alsof ik alleen nog maar gefocust was op die controle. Een controle om bepaalde houdingen te behouden, bepaalde gewoontes. Alles lijkt op zijn grondvesten te shaken. Er komt een enorm sterke druk omhoog vanuit mijn onderbuik. Door de stuwing van onder naar boven, naar een heel hoog punt boven, wordt mijn focus op mijn derde oog gelegd. Gelukkig, want dat punt lijkt het enige punt te zijn waar het stil is. De rest is gestoord geworden, in paniek, een interne massahysterie. In me voel ik een actief en intens deel dat tegen een deur aan het bonsen is. Alsof het wil doorbreken. In me vliegt alles alle kanten op.
"Ik wil dit niet meer" hoor ik in me. Het is een verwijzing naar sociaal gedrag en de regels die erbij horen. Ik merk dat het niet klopt, er zit meer achter. Het lijkt weer te maken te hebben met mijn stiefvader, alsof dit een overtuiging van hem is. Alles wordt zwart en ik ga naar mijn buik. Ook daar is hij. Uit mijn buik voel ik verdriet opkomen, een gevoel van onmacht. Ik hoor mijn buik zeggen:"Waarom doe je dat? Dat kan toch niet?". Het gevoel van onmacht en verdriet blijft doorgaan. Het houdt vrij lang aan, met tussendoor fysieke verkrampingen waar er bij elke ultieme onverdragelijke verkramping verdriet vanuit diep in mijn buik omhoog komt. Wat een ellendig gevoel. Dit blijft een tijd doorgaan. Ik heb het gevoel dat het heel lang aanhoudt.
Er komt een gevoel van slechtheid bij. Dat ik me heel slecht voel, het is als een vlijmscherpe pijn. Ik zie dat ik dit gevoel krijg bij kritiek, bij fouten die ik heb gemaakt. Ook zie ik de intense reactie die ik geef op kritiek, op fouten. Zo intens als het aanvoelt, zo intens reageer ik op de buitenwereld. Het is een kwade destructieve gemeenheid die zich richt op anderen (de vermeende oorzaak dat ik mij zo slecht voel). Hiernavolgend zie ik mezelf aan een ketting, als een slaaf, totaal onderdanig. Het rare is dat ik ervaar hoe absurd dit is, aan de ene kant ben ik het slachtoffer terwijl ik aan de andere kant de martelaar ben. Twee extreme uitersten die hand in hand lijken te gaan. Ik doe iemand wat aan en vervolgens ben ik het slachtoffer. Het is een vreemd fenomeen.
Een herinnering van mijn tijd in India komt op. Het is een herinnering waarin ik zie dat een laag, waar ik me toentertijd niet bewust van was, de overhand had. Een machtig wezen dat zich zijdelings van mij bewoog, een beschermer. Het was alsof hij met elke stap mee bewoog. Als een voortdurende aardbeving die meebewoog waar ik me ook bevond. Het was een negatieve bescherming. Ten kosten van alles om me heen. Ik zie dat ik niet vrij van die laag heb kunnen functioneren. Het voelt nu alsof ik voortdurend een leugen heb meegedragen, alsof ik helemaal was ingepakt in een leugen.
Langzaamaan lijk ik dieper in mezelf te gaan, totdat ik op bepaald moment een jongetje tegenkom. Ik lijk dit jongetje verstopt te hebben in een bal. Zodra de bal wordt aangeraakt voel ik de snijdende pijn waar ik eerder over schreef. Het is een bal van gevoeligheid die ervoor zorgt dat het jongetje niet aangeraakt kan worden, de gevoeligheid zorgt er voor dat ik direct kan reageren op de indringer. Ik krijg een sterk gevoel van opoffering bij dit jongetje.
Het trillen op de achtergrond blijft doorgaan. De concentratie lijkt zich langzaam weer op te bouwen. Ik merk dat het jongetje vastgehouden is in een soort houding. Vervolgens merk ik dat ik zelf in een bepaalde houding zit. Het is alsof ik in de ribben van een kubus vastzit, vast in die houding. Ik merk het, maar lijk er niet zomaar uit te komen. Maar ik kan het wel zien. Het lijkt een totaalbeeld van mezelf te zijn, een totale overtuiging, als een kubus, een box waar ik maar niet uit kom. Ik merk dat ik vast blijf zitten door een gewoonte, een bepaald starre kijk gekoppeld aan een subtiele gedachtestroom, die zijn groef constant en ritmisch herhaalt. Op zo'n manier dat je er niet zomaar achter komt, omdat het gewoon is, er is niks raars aan, het lijkt te kloppen. Ik blijf hier een tijd naar kijken, maar kom er nog niet uit. De houding lijkt een soort slachtofferhouding te zijn. Logisch dat ik er niet uit kom, de houding zorgt ervoor dat ik niets zelf kan doen. Omdat ik op bepaald moment omgedraaid lijk te worden, komt er een scheiding en kom ik in een stilte terecht. Het is een stilte die sterk overheerst, de stilte wordt steeds sterker en ik word van boven opgevuld met goud. Ik krijg een gevoel van: "Eindelijk!". En ik hoor mezelf zeggen:"Hiervoor deed ik het, dit was het doel wat ik lang geleden heb gesteld, hier deed ik het voor!". Even komt er een zwaarmoedig gevoel opzetten, alsof iets in mijn buik op staat, een zwaar en donker gevoel. Maar het kan zijn stempel niet drukken, het lost vrij snel op, en het wordt direct lichter en goud, en weer kreeg ik het gevoel: "Hier draait het allemaal om...".
Nadat ik even rondliep na de voelgelsessie voel ik, alsof ik helemaal niets kan, maar in een positieve en vrije manier. Ik voelde me klein, maar met een gevoel dat alles mogelijk is, zoals je dat als kind kan hebben.