Het is alsof ik naar mijzelf kijk van buiten. Dit perspectief lijkt te veranderen, ik settle in mezelf en kijk nu vanuit het deel waarnaar ik eerst keek. Ik merk dat ik vastgepakt wordt en omhoog wordt getild. Het is duidelijk dat ik niet alleen ben. Ik merk dat ik niet echt meewerk om mezelf omhoog te krijgen. Ik voel me als een brok steen. Ik voel mijn solar plexus, maar ook mijn hart. Vooral om mijn hart voel ik een soort van hardheid alsof mijn hart is ingekapseld.
Dan merk ik dat ik van boven naar beneden kijk. Ik merk dat ik mezelf in de verte zie, heel klein. Ik kijk en zie dat een deel van me zich links verstopt heeft. Het is een deel dat zich in de schaduw bevindt en zijn ogen dicht heeft. Het is een gevoel van: ik hoef niets te doen, want ik besta toch niet. Maar ik kan me niet langer verstoppen, want het wordt links belicht. Het is alsof ik actief wordt gemaakt, uit de schaduw wordt gehaald.
Dan krijg ik een soort van rondleiding in 1 van mijn manieren van kijken, een werkelijke tunnelvisie. Het begin linksboven in mijn hoofd en trekt door tot aan linksonder in mijn buik. Het is een doolhof met een stalen buitenkant, het is er leeg, levenloos en eenzaam, ik ben de enige die daar is. Dan verandert alles in een soort van donkere en spinachtige sfeer, het is niet zwaar maar het vergrijst alles en maakt alles saai. Het is alsof dit gevoel door me heen gewoven is, het raakt alles aan. Nadat ik dit allemaal 'volg' komt er van boven een opening in mijn hoofd en wordt het licht. De spinachtige laag lijkt hierdoor te verdwijnen.
Dan ben ik getuige van een soort van bombastisch tafereel, wat onbeschrijfelijk is. Het is alsof ik naar een gigantisch spektakel kijk dat ik van dichtbij zie, maar tegelijkertijd ook van veraf, de maat is dubbel. De kleuren en het gevoel zijn indrukwekkend, maar ik heb geen idee wat het is. Dan is er een beweging omhoog en ik voel mijn lichaam fysiek meebewegen, mijn hoofd ligt in mijn nek. Ik heb het gevoel dat ik ga vliegen. Ik begin in een staat waar ik aan veel vormen/figuren vast zit. Het is aan het begin van de vluchtroute: duidelijke overheersende vormen/figuren. Mijn ruggegraat lijkt de vluchtroute te symboliseren, langs mijn ruggegraat vlieg ik omhoog. En hoe hoger ik kom, hoe minder vormen en figuren waar ik aan vast zit. Het wordt steeds vrijer. Aan het eind van de vlucht bevind ik me (ver) boven mezelf en is er nog 1 vorm in mijn hoofd en is er een klein beetje ruggegraat over. Dan vlieg ik hier uit.
Er is een gevoel van een enorm intense kracht. Het is een beweging in een deel van mezelf die ik normaal niet voel, waar ik niet eens bewust van ben. Het is alsof er een rotsblok wordt verschoven, de trilling van de weerstand van het schuiven voel ik en hoor ik. Het is alsof ik uit bepaalde hardnekkige 'grooves'/patronen/gewoontes wordt geduwd. Waar ik voel dat ik uit zo'n 'groove'/patroon/gewoonte wordt geduwd is er een gevoel van vrijheid. Ik krijg een sterke impressie van hoe de aartsengel een aantal van deze verschuivingen in mij doet. Hierdoor krijg ik een enorm gevoel van ontzag voor dit wezen. Wat een kracht en determinatie. Een besef dat dit (normaal gesproken) niet lijkt te kunnen. Ik voel dat mijn gevoel van belangrijkheid en het idee iets te kunnen, teniet worden gedaan.
Een kleine gedachte popt op: "is het nu een vrouw?" N.a.v. deze gedachte wordt er getoond dat de aartsengel niet mannelijk en niet vrouwelijk is, dat heel dat concept hier niet toe doet. Het is seksloos. Ik ben met stomheid geslagen, dat ik zoiets kan bedenken!
Ik krijg het gevoel alsof er een zware trein na een lange stilstand weer beweegt. Er worden allerlei punten met een eigen richting aangewezen die de beweging in de weg zitten, met een uitleg of inzicht dat het niet echt is (het zijn kleine bewegingen, met een richting die geen echt resultaat hebben) en alleen maar in de weg zitten. Een herinnering doemt op, het is een duidelijke herinnering met een gevoel van identificatie met een spel (Warhammer) en het gevoel wat erbij hoort, het gevoel heeft een bepaalde richting, het lijkt een soort ambitie te zijn. Het voelt als een jas die ik aan heb. Nadat ik dit alles zie, verdwijnt de jas en is heel het gevoel weg.
Dan voel ik een vrije kracht die zich achter mij bevindt; het is een kracht die vast zit aan een beweging. Het is een kracht van licht en stilte, die een heel grote kennis/visie lijkt te hebben en een groter ritme lijkt te volgen, een grootse ademhaling. Het is een kracht waarin ik alleen maar in mee kan gaan, je hoeft er zelf niets te doen.